انرژی ندارم. توان مبارزه با ننوشتن ندارم 

دل ام میخاست بیام بنویسم شلوغ کنم این جا بقیه شلوغ کنند این جا ببینم دور و برم پر از رفیق شده است. رفیق هام هی راه به راه سر می ز نند این جا و چیزهایی می گویند و می روند ولی باز هم بر می گردند و من دوباره بیست ساله می شوم. بیست ساله می شوم خل و گیج و مشنگ و خجالتی و وبلاگ نویس. خجالت ام را پنهان می کنم همیشه کرده ام. افسردگی ام را لابه لای وبلاگ ام پنهان می کنم هی بلند تر عربده می کشم چرت و پرت سر هم می کنم با دوست های تازه و قدیم می رویم کافه ی نقلی نمی دانم چی چی در خیابان نمی دانم چی که چیپس و پنیر بخوریم. رفیق می خاهم

آقا من دنبال رفیق می گردم. من دختری سی و یک ساله رفیق می خاهم که بدعنق باشد تلخ باشد ولی بی خود نباشد گه اخلاق باشد ولی نگوید هپی کریسمس
 آدم دل اش قاطی می کند حالا ما خودمان در مملکت همایونی مان نمی گفتیم عید غدیر وقربان تان مبارک، این جا هی راه به راه تکست هپی کریسمس می فرستندمان

همین ها را می بینم که می فهمم چه خطرناک است و باید حواس ام جمع باشد که یک مرتبه از غیض رسیدن پیغام های ریز و درشت تبریک کریسمس هم وطنان خارج نشین نشوم جلال آل احمد و کمپین ضد غرب زدگی راه بیاندازم. کاش سایت رفیق یابی داشتیم مثل رابطه یابی که هست. آدم ها نمی آیند این جا من نمی نویسم های و هو راه نمی اندازند این جا من انرژی ندارم